Το Στάδιο Καραϊσκάκη, για δεκαετίες η ποδοσφαιρική καρδιά του Πειραιά, στέγαζε δύο ιστορικές ομάδες: τον Εθνικό και τον ΟΣΦΠ(Ολυμπιακό).
Όμως από τα μέσα των ‘90s και κυρίως στις αρχές των ‘00s, κάτι άλλαξε.
Το στάδιο πέρασε στα χέρια του Ολυμπιακού. Ο Εθνικός βρέθηκε εκτός παιχνιδιού, όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και κυριολεκτικά εκτός γηπέδου. Πίσω απ’ αυτό το “άλμα”, υπήρχε ένα όνομα: Σωκράτης Κόκκαλης.
Πώς στήθηκε το "κόλπο"
Το Καραϊσκάκη κατεδαφίστηκε το 2003 με πρόσχημα την ανακαίνιση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Μέχρι τότε, ανήκε στο Δημόσιο και το διαχειριζόταν ο ΟΠΑΝ (Οργανισμός Προώθησης Αθλητισμού Ναυτιλίας). Ο Κόκκαλης —με πολιτικές άκρες και επιχειρηματικό δαιμόνιο— πήρε τη διαχείριση του νέου σταδίου μέσω της εταιρείας του, Θρύλος Α.Ε., με παραχώρηση για 49 χρόνια, “για να έχει ο Ολυμπιακός έδρα επιπέδου Champions League”.
Ο Εθνικός; Εκτός. Όχι κανένα επίσημο μπλόκο, αλλά ούτε συζήτηση. Ποτέ δεν προτάθηκε να μοιραστεί το νέο γήπεδο, ούτε καν για να παίζει φιλικά ή μικρές κατηγορίες. Πέταξαν απλά την ιστορική ομάδα του Πειραιά στο περιθώριο. Πού να σταθείς όταν το σύστημα σε θεωρεί βαρίδι;
Τον έριξε επίτηδες;
Ο Κόκκαλης δεν χρειάστηκε να "ρίξει" τον Εθνικό με το χέρι του. Η ομάδα ήδη πάλευε για την επιβίωσή της στα '90s, χωρίς σοβαρούς επενδυτές, με εσωτερικές διαμάχες και χωρίς οπαδική βάση. Όμως η οριστική εκπαραθύρωσή της από το Καραϊσκάκη έμοιαζε με σφραγίδα θανάτου. Όποιος έχει στοιχειώδη αντίληψη του ελληνικού ποδοσφαίρου καταλαβαίνει: χωρίς γήπεδο, χωρίς βάση, δεν υπάρχεις. Οπότε αν δεν έριξε ο Κόκκαλης τον Εθνικό, τουλάχιστον του έκλεισε την πόρτα και πέταξε το κλειδί.
Η διαπλοκή σε πλήρη δράση
Ολυμπιακός, επιχειρήσεις, πολιτική, δημόσιο χρήμα, ολυμπιακά έργα. Όλα αυτά συνδέθηκαν σε ένα χωνευτήρι συμφερόντων που λέγεται “ελληνικό ποδόσφαιρο”. Ο Κόκκαλης ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος, στην κατάλληλη θέση, τη σωστή στιγμή. Βρήκε το Εθνικό αδύναμο και πέρασε από πάνω του, θεσμικά και "νόμιμα". Το Καραϊσκάκη έγινε προσωπικό στρατηγείο του Ολυμπιακού —κι αν κάποιος πει ότι δεν έγινε και με τη συναίνεση του κράτους, απλά κοροϊδεύει τον εαυτό του.
Συμπέρασμα
Ο Εθνικός δεν έχασε μόνο την κατηγορία. Έχασε το σπίτι του, την ταυτότητά του, τον ρόλο του στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Ο Κόκκαλης μπορεί να μη φταίει για όλα —αλλά είναι ο άνθρωπος που έβαλε την ταφόπλακα. Χωρίς ρομαντισμούς και ωραιοποιήσεις: το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο γκολ και σημαίες. Είναι και μπίζνα. Και στις μπίζνες, ο πιο δυνατός τρώει τον πιο αδύναμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου